Danilo’s advies ‘Help je eiland, als je kan’!

Tegenover mij zit Danilo Christiaan, de gepassioneerde manager van cultuurpark Mangazina di Rei, die in november 2006 met zijn vrouw Heleen Quartel de oversteek maakte van Nederland naar Bonaire. Samen met zijn 3 vrouwen, Danilo heeft nog twee dochters, Felisa (5 jaar) en Jamila (2 jaar) woont hij in het familiedorp Rincon, op steenworp afstand  van ‘zijn’ cultuurpark. Dat bevalt het echtpaar erg goed, temeer omdat Danilo zo’n slordige 80 uur per week voornamelijk op maar ook buiten het park bivakkeert.

Zijn liefde voor Bonaire is reeds ontstaan toen Danilo nog peuter was en zijn opa en oma vanuit zijn geboorteland Curaçao kwam bezoeken op de plantage Dos Pos, het eigendom van zijn grootouders, net iets buiten Rincon. Danilo is geboren op 18 januari 1972, zijn vader Edmund Christiaan komt van Curacao en zijn moeder Melena Sint Jago uit Rincon.

In totaal verbleef Danilo 12 jaar in Nederland waar hij o.a. het VWO afrondde. Een onderbreking van 4 jaar bracht hem, samen met een groep vrienden, naar Frankrijk, waar zij werkten in een ‘parc rurale’. Deze plek deed hem erg herinneren aan de natuur rond Rincon, alleen de geuren waren anders.  Hier leerde hij veel over planten en groenten en mede door deze ervaring, maar zeker door zijn opa, van wie in 1987 een documentaire werd uitgezonden door het IKON, viel de keuze voor zijn vervolgstudie op landbouw. Hiervoor ging hij weer terug naar Nederland waar hij Tropische Landbouw ging studeren op de Hogeschool van Deventer. Zijn afstudeeropdracht voor deze studie bracht hem terug op Bonaire. Het was zijn vrouw, die hem erop attent maakte om deze opdracht op Dos Pos uit te voeren en zijn droom om hiervan een ‘parc rurale’ in een modern jasje te maken, voor te gaan bereiden. Om meer compleetheid in zijn kennis aan te brengen volgde Danilo nog een post HBO opleiding Management op de Technische Hogeschool in Rijswijk.  

Zijn vrouw, die onderwijzeres is, en hij wilden het ontwikkelingswerk in echter de aandachtsgebieden van de echtelieden liepen flink uiteen. Danilo verkoos Zuid-Amerika en Heleen Afrika. De Antillen was een mooie ‘middenweg’ en omdat het ‘Bonaire virus’ ook bleef kriebelen werd Bonaire verkozen boven bijv. Curaçao. “Ook”, zegt de welbespraakte Danilo, “omdat het mij fascineert om dingen te ontwikkelen, en op Bonaire is daar meer mogelijkheid voor”. De contacten, opgedaan in zijn stageperiode, vergemakkelijkten dit besluit en was er voor hem geen enkel obstakel om naar Bonaire te komen. Echter zijn droom ‘Dos Pos’ werd even geparkeerd, dat bleek op korte termijn toch niet te realiseren. Zijn aandacht werd, via de DIRAZ website, gewekt voor zijn huidige baan, manager van Mangazina di Rei, opgericht door mevrouw Strauss, oud minister van ontwikkelings-samenwerking, Evert Piar, directeur van de Maduro & Curiels Bank en Boi Antoin van het plaatselijk dagblad Extra. Echter, het was het bestuur van het park die Danilo uitnodigde te solliciteren voor deze verantwoordelijke functie. Mangazina wordt momenteel financieel ondersteund door het Eilandgebied Bonaire, de dienst SKAL (Sektion Kultura Arte i Literatura), het Ministerie van Sociale Zaken (via het R.S.C.) en diverse andere fondsen, waaronder het Prins Bernhardfonds wat voor Danilo en Heleen een extra steun in de rug en uitdaging is om dit project goed op de rails te zetten.

Een van de speerpunten van het project is het ontwikkelen van Mangazina tot een volwaardig oefen-leerbedrijf waarbij jongeren (via FORMA) het cultuurpark runnen onder begeleiding van ouderen uit het dorp, muzikanten, koks en docenten. De Mangazina heeft het allemaal, van winkelmedewerker (in de souvenirshop) tot tuinman. Het project waar ook Danilo’s vrouw Heleen één van de kartrekkers van is.

Op de vraag wat hij hier mist antwoord Danilo, die door zijn verblijf in Europa toch echt al ‘verEuropeaansd’ is en het gemak van ‘alles op voorraad’ gewend is, “met regelmaat kijk ik naar (bijna) lege vakken in de supermarkten als bijvoorbeeld de container weer niet is aangekomen”. Bovendien valt het hem op dat de mentaliteit toch verschilt van die van Europa. Je moet meer achter de dingen aan. Afspraken worden gemakkelijk vergeten of geheel niet nagekomen. Dit vertraagd enorm de voortgang van zijn project en bovendien kost het hem een stuk meer energie om deze voortgang te bewaken om zodoende niet heel erg achterop te komen. Echter dit weerhoudt hem niet om met zijn prachtige werk, welk zich nog in een pioniersfase bevindt, door te gaan. Sterker nog, hij vindt het nog steeds een goede beslissing en wordt helemaal blij van de mensen, die met regelmaat hun hulp aanbieden.

De verhuizing naar Bonaire is prima verlopen, het scheelde wel dat hij hier familie heeft wonen waardoor zij werden opgevangen en op hun gemak naar een eigen plek konden zoeken. Danilo: “ik denk dat hier een taak voor Ban Bonaire Bèk is weggelegd om samen met de overheid en/of bijv. Fundashon Cas Bonairiano voldoende en betaalbare huisvesting te realiseren voor remigranten”.

Iets wat op hem, als kind van 5 jaar, veel indruk heeft gemaakt is dat zijn opa vrijwel onophoudelijk naar iedereen zwaaide. “Dat vind ik wel wat hebben, dat groeten” wat ook nu nog het straatbeeld is. En ook het dorpsgevoel voelt voor hem heel bijzonder. “Eigenlijk mis ik niet zoveel, ik vind het heerlijk, rustig wonen, lekker relaxed en wordt elke morgen wakker met de meest prachtige vogelgeluiden”.

Danilo verwijst in het kader van uitwonende Caribische Nederlanders, naar de behoefte hiërarchie van Maslow. Het achterlaten van je familiaire erfenis, is ook een behoefte. Kom terug naar je familie, naar je geboorteland. Zijn tip: “help je eiland, als je kan! Het is NU de tijd om naar Bonaire te komen omdat het volop in ontwikkeling is”. “Het eiland heeft veel behoefte aan mensen op verschillende niveaus”.
Maar vervolgt hij “wees geen controlfreak! Ga er niet vanuit, dat alles hier voor elkaar is. Maak een ‘mindset’, follow your dreams en kom terug om te helpen je land op te bouwen. Kom, als voorbereiding, vooral eerst op vakantie, niet om te luieren, maar om te spreken met mensen, met bedrijven”!

tekst en foto: ©marianwalthiephotography